Ik woon nu ongeveer twee maanden in mijn aardehuis op mijn land in Portugal. Voor het eerst in negen jaar heb ik weer een thuis. Een plek waar ik kan aarden en waar ik mij fijn voel. Een plek waar ik graag ben en vrede ervaar. En waar ik in verbinding sta met mijn omgeving.
Als kind hunkerde ik naar een plek vol warmte en liefde. Ik kan het moeilijk in woorden uitdrukken. Het is een bepaald gevoel dat sinds jaar en dag aanwezig is. Het is heel krachtig en ik kan er ten alle tijde verbinding mee maken. Het is mijn ‘innerlijke thuis’. De basis van waaruit ik mijn keuzes maak. Soms om dit gevoel te beschermen. En soms om activiteiten te ondernemen om dit gevoel te versterken.
Sinds ik in Portugal woon is mijn leven compleet veranderd. Er is ruimte en tijd ontstaan om opnieuw te beginnen. En helemaal te leven vanuit dit gevoel. Het kost tijd en energie. Maar het geeft ontzettend veel voldoening. Het is alsof ik weer onderdeel ben van het geheel. In tune met de omgeving. Ik check niet in bij de natuur, maar de natuur checkt in bij mij. De hele dag door.
Een paar dagen nadat ik was verhuisd zag ik Pim van Lommel in de podcast Kukuru. Iemand waar ik een groot respect voor heb. Tien jaar geleden heb ik met grote fascinatie zijn boek ‘Eindeloos Bewustzijn’ gelezen en zijn documentaire gezien. Ik vond het prachtig. En nu tijdens deze podcast werd ik opnieuw gegrepen, ditmaal door een vraag van Giel Beelen over zijn eigen kindertijd. Iets klikte bij mij wat ik lange tijd over het hoofd heb gezien.
Op verjaardagen vertelt mijn moeder nogal eens over een ervaring die ik als tienjarige heb meegemaakt. Ik zat in een bootje met mijn tante in Giethoorn en ik viel overboord. Mijn tante was in de veronderstelling dat ik kon zwemmen – wat in principe ook zo was - maar ik verdronk bijna. Ik was namelijk ver weg op dat moment. Uiteindelijk heeft mijn tante mij uit het water gehesen. Na 23 jaar besef ik dat ik als kind een bijna-doodervaring heb meegemaakt. Het verklaart eveneens de uittredingen die ik daarna heb gehad als kind. En het ‘innerlijke thuis gevoel’ wat mij altijd bij is gebleven.
Ik hunkerde altijd naar een uiterlijke omgeving die resoneerde met mijn gevoelswereld. En dat is precies wat ik de afgelopen jaren aan het creëren ben in Portugal via permacultuur, ecologisch bouwen, jongerenwerk, holistische gezondheid en lokale community. Met de verhuizing kwam alles samen en klikte mijn gevoelswereld met de uiterlijke omgeving of andersom. Zo binnen zo buiten.
Soms hebben we geen idee waarom bepaalde dingen gebeuren. Bepaalde ervaringen of situaties. Alleen na verloop van tijd. Dan kunnen we verbanden leggen en ervaringen met elkaar verbinden. We gaan inzien dat het leven ons steeds heeft uitgenodigd om ons eigen pad te bewandelen om weer thuis te komen.
Comments